ANTÓN MOUZO1957–2007 |
24-06-1975 | La Voz de Galicia. |
Dous novos pintores por unha nova figuración Na aula de cultura
“Lume”, que tan polémica laboura ven desenrolando, temos a posibilidade de
contemplar, dende o 22 de xunio ao 6 de Santiago, a primeira exposición dos
pintores J. M . Villanueva e A. Mouzo. O día vintedóus
foi feita a presentación por conta dos propios artistas. Na dita presentación,
tiduada xenéricamente “Unha aportación a un novo arte galego”, escomenzaron a
se proclamar conscentes das súas propias limitacións, e asimade se asomaron
abertos a todo tipo de crítica e sin ningún propósito teorizador. Xa entrando na
materia, fixeron unhas consideracións globáis de tipo histórico encol do arte
galego, facendo fincapé na ruptura que supuso o século XV na evolución do
mesmo, prantexando os problemas que supón para o arte galego a ausencia duna
tradición continuada e coherente. Posteriormente,
matizaron a idea do arte galego coma un arte que é unha resposta a un xeito de
ser galego, a un “sprito”, que olla a realidade dende un prisma autóctono e
diferenciado. Iste “sprito galego” ten de ser realizado por dous vieiros,
diverxentes, pero complementarios: duna banda, un vieiro de universalización
que todo arte necesita para ser válido, e doutra, unha introspección e arraigo
na Realidá galega, en tódolos seus aspectos, e considerada tanto sincrónica
coma diacrónicamente. Máis tarde, fixeron
algunhas consideracións sobor da función social do Arte, e tamén da súa función
didáctica e necesidade de popularización do mesmo. Eles, para conquerir a
expresión plástica de todo isto, elixen o camiño da Nova Figuración, definíndoa
coma un intermedio entre abstracción e realismo. No que se refire
ao nivel de realización concreta, ouservamos que a mostra non deixa de adoecer
de certas fisuras, producto duna falla de experiencia lóxica debido á mocedade
dos dous pintores. Ista falla de adecuación antre as intenciós e a súa
realización práctica, aínda que é sensibremente acusada, non por elo deixa de
facernos entrever que, habida conta da craridade e riqueza das súas ideas, e da
base técnica de ambos os dous, estamos rente a dúas promesas do arte cruñés en
concreto e do arte galego en xeral. Notamos, por
exempro, unha excesiva esplicitación do tema, significativamente falando, e
unha ausencia do que poderíamos chamar un “pensamento” pictórico, no senso de
que non hai unha interpretación refrexionada e matizada da realidá. Adoecen
cecáis tamén dun certo “efectismo”. | ![]() ![]() volver |
03-12-1981 | A Nosa Terra nº 167. |
Ilustración de Antón Mouzo para un relato de Miguel Anxo
Fernán Bello: “A lua gris de Xan Cidadán”. | |
17-10-1982 |
La Voz de Galicia |
Galería Abside Expone Antonio
Mouzo Lavandeira, en la Galería “Abside”, cuyo ambiente tiene antiguas
resonancias que, cada atardecer, renuevan su lozanía. Presenta un manojo
de óleos y gouaches. No conozco al
pintor ni tengo referencias de su persona en el momento de escribir esta
crónica. Pero debe de ser joven, “nuevo en esta plaza” como se leía en
desusados artículos o gacetillas. Parece indicar
juventud su cierta indeterminación en las maneras de hacer sin encauzarlas
decididamente. Pero su juventud prometedra ya que la obra presentada lo
acredita suficientemente. En esta
indeterminación vemos como juega con valentía el color, creando acordes
cromáticos de tendencia fauve. Otras veces, mantiene una tonalidad austera a la
cual se somete, desarrollando gamas atenuadas con precisión y delicadeza. Sin
duda tiene gran sensibilidad para el color que maneja con desenvoltura, lo que
acredita estar en posesión del necesario oficio para el pintor. Aquello que en
su origen significó arte. Se aprecia como,
alternativamente, utiliza la tendencia expresionista, logrando cuadros de
mérito, para adentrarse sin tránsito, y con limitada decisión, en el
surrealismo. Pudiéramos decir que se queda en su superficie, si bien la
enriquece con calidades estéticas y valores plásticos. Sin duda estamos
ante un interesante pintor con obra bien estructurada, espléndida de color y
creando, a veces, problemas de espacio, resueltos con buen sentido y decisión.
Pero sobre todo esto, la gran promesa que representa este joven pintor que,
según parece, inicia su pública andadura por el complejo mundo del arte. | ![]() ![]() |
1982 | Colectiva “Homenaje a Pablo Picasso”. |
Delegación del Ministerio de Cultura, A Coruña | |
1982-1983 (3 Decembro-6 Abril) | “A pintura galega hoxe” |
Ciclo de pintura “A pintura galega hoxe” organizado polo
Concello de A Coruña. | |
04-03-1983 | A Nosa Terra nº 216. |
Ilustración de Antón Mouzo para un relato de Miguel Anxo
Fernán Bello: “A Florvenusta”. | |
17-04-1983 |
La Voz de Galicia (Arte) |
Ocho jóvenes pintores gallegos en el palacio municipal […] Antonio Mouzo se adentra en el surrealismo sirviéndose
de figuración real. Cuadros de suerte y calidades distintas. Buen dibujo y la
tónica de la riqueza colorística […]. | |
1983 | Colectiva “Su disco Favorito”. |
Itinerante por España. | |
21-11-1983 |
Tiempo |
Un taller de arte bajo la batuta de GordilloVeinticinco pintores han compartido durante cuatro semanas,
en un estudio de 50 metros cuadrados, el primer Taller de Arte Actual,
experiencia de enseñanza no reglada que, al igual que hiciera Kokoschka
en Salzburgo, se ha desarrollado bajo la batuta del sevillano Luis Gordillo. [...] Uno de los cinco asistentes llegados expresamente a Madrid para este encuentro es el gallego Antonio Mouzo, que, a sus veintiséis años, ya ha visto cerrarse las dos galerías de arte coruñesas en las que ha expuesto. “Echaba de menos hablar con Gordillo –es de los que no le llaman Luis al referirse a él- hasta que logré vencer la sensación de que los otros le exponían más fácilmente sus problemas, y conseguí vencer la timidez, uno de los objetivos de mi participación en este curso, del que me parece lo más importante haber recuperado valores que me parecían perdidos, como la frescura del boceto trasladada a la obra acabada. Es importante vencer el miedo que siempre te impone el lienzo en blanco, el peligro de estragarlo. Sin querer –quizá porque es más caro-, se racionaliza más ante la tela que ante un papel”. [...] | volver |
1984 (29 Xuño-13 Xullo) | Colectiva “Talleres de Arte Actual”. |
Círculo de Bellas Artes, Madrid. | |
1984 (Agosto) | VI Bienal Internacional de Arte [catálogo] |
Deputación de Pontevedra. Obra exposta: “Contemplación extemporánea do Monte Sangre”. Acrílico/lenzo. 300 x 150 cm. | ![]() |
1984 (Novembro) |
El Ideal Gallego (Arte) |
A. Mouzo, en “Finisterrae” Creo que vi cosas
de Mouzo en varias ocasiones y, particularmente, en la desaparecida galería
“Ábside” de la Plaza de Azcárraga. Me pareció siempre un pintor muy
interesante, tanto del lado de la sensibilidad como del de la conformación de
sus estructuras formales. Pero lo de ahora, la pintura que muestra el
“Finisterrae”, es otra cosa. El salto, pues, en la pintura de Mouzo, ha sido
gigantesco. Su pintura de hoy
es, aparte de más coherente, enormemente equilibrada. Quiero decir equilibrada
porque los distintos pronunciamientos de esta pintura difieren, bien cierto,
entre sí, pero constituyen un todo coherente desde el punto de vista de la
sustantividad. Una parte de sus
cuadros, constituidos casi todos por acrílicos y tierras, está dedicada a
grandes temas de la técnica, como los de índole imaginativa, o más imaginativa
en cierta medida que los otros. Tres cuadros de grandes proporciones son
realmente significativos porque los elementos expresivos, realistas en el
fondo, alcanzan un lenguaje plástico potencialmente diversificado. Las figuras
con un telón de fondo paisajístico alcanzan el clímax de su expresión. Y todo
ello utilizando colores ocres casi siempre, en distintas gradaciones, en planos
lumínicos clarificadores. Un par de cuadros,
sin embargo, que recuerdan en poco a la temática de Vlamik, tienen un hondo
sentido dramático –el ciclista, tema muy querido por los posimpresionistas- con
una especie de macro-puntillismo descompuesto en colores primarios.
Posiblemente en estos dos cuadros se halle la razón de ser expresiva de la
pintura de Mouzo. En estos cuadros exuberantes y en la sobriedad formal de
otros más recatados posiblemente se constituya ese pronunciamiento de su
distinta pronunciación, como decía en principio. | ![]() |
18-11-1984 |
La Voz de Galicia (Arte) |
Tres exposiciones pictóricas. Mouzo en Finis-Terrae Un joven pintor,
introvertido, según mi apreciación, para intensificar su vida interior, ofrece
en la galería Finis-Terrae una obra sincera con gran dosis de espontaneidad,
siguiendo la línea, en plena vigencia por las rutas de Europa, del
neoexpresionismo y sus concurrentes variantes simpáticas. Es una forma de hacer
que, desde mi ventana de las predicciones y prejuicios, veo con indeciso
futuro, en contra de autorizadas opiniones, entre las cuales se encuentra la
del propio Mouzo. Consciente de que
la denominación bautismal de casi todas las tendencias o teorías de plataforma
pictóricas o artísticas fueron perdiendo su original sentido, adquiriendo
contenidos nuevos y abandonando otros, parece preciso señalar que Mouzo, en
general, se deja llevar por el impulso sentido en el momento, entrecruzando
tendencias apoyadas, en la mayor parte de los casos, en ese neoexpresionismo
tan valorado actualmente. Aquellos cuadros
de considerable formato acusan un íntimo sentir sometido al rigor impuesto por
la necesidad expresiva sin perder la lozanía propia de la espontaneidad. Y aun
más. Se introduce un elemento de valor simbólico, como el caballo que dirá los
deseos exaltados del desnudo masculino a que se dirige, o la sensualidad de las
frutas, complemento del desnudo de la mujer de color. Un pintor joven y
decidido, con amplios litorales de vida para navegar. | ![]() |
volver | |
1985 (15-31 Xullo) | Mostra de Arte Galego Xoven: “CARA O FUTURO”. |
Centro Cultural “Cidade de Vigo”. Montaxe: X. Antón Castro / Organiza: Concello de Vigo. | |
1985 | Colectiva “Alternativas 80” (Artistas Galegos na Fronteira). Salvaterra do Miño. |
1985 | “MAR ABERTO”. Pintura/Escultura XV Festival Intercéltico de
Lorient (Francia) |
Consellería de Educación e Cultura. Dirección Xeral do
Patrimonio Artístico e Monumental. Xunta de Galicia. Seis artistas: Fernando Agrasar, Antonio Mouzo, Pedro Muíño,
Rosalía Pazo, Alberte Permuy, Seara. | ![]() |
1985 (Verán) | Escrita, 6. |
Ilustración de Antón Mouzo para uns relatos de Luis Rei
Núñez: “Lascas”. | |
1985 (mes de Xullo) | “TEMPOS DE PINTURA. Arte Galega Cntemporánea” |
Museo Quiñones de Leon de Vigo. Dirección Xeral do Patrimonio Artístico e Monumental.
Consellería de Cultura. Xunta de Galicia. “TEMPOS DE PINTURA. Arte Galega Cntemporánea”. Exposición
itinerante dos 33 pintores galegos máis representativos da última metade do
século XX (1930-1985), desde Castelao a Manuel Ruibal. [Catálogo] | ![]() |
1985 (Novembro) | Luzes de Galiza nº1 |
Ilustración de Antón Mouzo para uns poemas de Xesús Pisón. | ![]() |
1986 (do 10 ao 24 de Xuño) |
|
Exposición individual na Galería de Arte “Abel Lepina”, de
Vigo. MÁQUINA, FIGURA, NATUREZA “...No ano 83 encomencei unha serie de
cartóns nos que actuaba moi intuitivamente e rápidamente. Empezaron a aparecer
e tomar protagonismo máquinas, obxectos mecánicos, rodamentos, aspas, hélices,
móviles, arados, artefactos que sempre implicaban unha manipulación humana,
pero artefactos. Hai algo dramático nas máquinas, algo que se deriva da súa
derivación humana... porque ao cabo de pouco tempo a esas máquinas encomenzaban
a engadírselles homes, figuras, e pouco despois unha vocación de paisaxe, como
si o final desa cadea fose a natureza, unha natureza vista como indistinta da
máquina e do home, ou viceversa. Por exemplo, flores de aspecto mecánico...
Nesa continuidade dos estremos, coma si se eliminasen as barreiras que separan
as cousas, está a emoción. E quizais o que dicía antes: nun momento ves como
hai unha percepción de coñecemento que te induce a expresar. E que a expresión
está ao servicio de algo, se se quere un drama suave, como se pouco a pouco un
se fora facendo consciente de que o dramático non é algo moi distinto do
plácido, e entón a expresión convértese nese drama e é cando un sinte que de
verdade está facendo arte. Non é algo só psicolóxico... Máis ben, non creo en
absoluto que sexa psicolóxico. Non sei se me estou explicando... Non é un sentimento
exclusivamente persoal. Adquire un valor obxectivo, xeral... Aí é onde un atopa
a súa realización artística, neses momentos, nos momentos en que descobres que
hai unha asociación oculta entre a máquina, figura e natureza...“. MARCOS “... é outra vez unha
contradicción, que vexo coma un motor para a miña expresión futura.¡Quen non
ten contradiccións de onde pode extraer forza de creación¡. Por unha banda
quero dotar ao cadro de todo o valor que ten para min como obxecto en si mesmo.
Un cadro é algo distinto a outro cadro, aínda que sexa dun mesmo autor. Dotar
de suficiente autonomía ao cadro é
vital. E algo invita a que esa autonomía se consiga cunha delimitación clara do
que o cadro é. E dicir, poñerlle un marco. Pero, ao mesmo tempo, hai como unha
insatisfacción polo limitado que é crear, só sobre unha superficie limitada. E
entón o marco xa non é, sen deixar de selo, un límite, senón un intento de
prolongación. Cando se quere dotar ao
cadro dun valor obxectual, xorde
inevitable o desexo por utilizar outros tipos de obxectos como manifestación da creación. Agora ben,
se un non pode utilizar obxectos hai a necesidade de valorar o espacio no que
se moven ou se manteñen quedos. Expresarse no mundo, no espacio do mundo. En
fin, unha contradicción que, polo momento, é MARCO...“. HETERONIMIA “...gustaríame ser moitos pintores, ser moitos homes, porque non
está moi claro que só sexa un. Claro que dicir esto despois de Pessoa non ten
excesivo creto. Eu case diría que despois do que Pesoa dixo xa non hai nada que
teña demasiado creto, agás o arte en si mesmo, o arte que quizais estea no que
se fai cando non se prevé falar sobre elo... Non sei”. PERPLEXIDADE “...se se segue a pintar e se, o que aínda é máis ademirable, se
segue vendo pintura, é que o mundo segue sendo algo tan misterioso que a
perplexidade segue a ser o único sentimento lóxico fronte a él...“. | ![]() |
1986 (Agosto) | “Las Fuerzas Atroces del Noroeste” |
| ![]() |
1987 (27 Febreiro-16 Marzo) | Contactos. “Pintores & Fotógrafos” (Colectiva) |
ALQUIMIA. Antonio Mouzo [catálogo
exposición] “Un espectador se
coloca ante un cuadro. Lo mira y se va a otro. Lo mira y sigue hasta que se va.
Ha visto productos. Hoy los productos visuales más abundantes están hechos para
ser consumidos rápidamente. Salga a la calle y observe un momento (es lo que
hace falta) un cartel publicitario. Lo que digo se entenderá haciendo la
prueba. Pero los cuadros de una exposición no son sólo un producto. Son una
frase de un proceso que nace para conseguir no acabar nunca del todo. El juego
consiste en disfrutar lentamente de ese proceso, siempre que interese claro
está. La cosa comienza antes. En el propio pintor. Incluso antes, en el hecho
natural e inexorable de que algunos hombres necesiten elaborar imágenes. Las
imágenes se elaboran no sólo al estar ante el cuadro sino simplemente al vivir.
Viviendo se inicia el proceso. El pintor usa imágenes que ya existen y las
transforma, una y otra vez, participando a su vez en un largo proceso que a lo
que sabemos empieza en las cavernas. Y esas transformaciones se van sumando y
multiplicando como en un juego alquímico que, como la alquimia, busca un fin
inalcanzable: es decir, un pretexto. Importa mucho menos el fin que el proceso. Inicialmente
pintábamos objetos exteriores: un bisonte, un hombre, un sol. Después acciones:
La Adoración de los Magos. Después procesos, instantes naturales: un paisaje
soleado o turbulento, o un momento concreto del rostro de Felipe IV. Pero
después proyecciones personales sobre algo externo y en las proyecciones se
incluyeron ya las imágenes previas de otras imágenes. Picasso pintó las Meninas
de Velásquez. Me gusta pintar imágenes que ya eran elaboraciones de imágenes de
objetos o procesos exteriores. Una postal no es sólo una foto: es una imagen
codificada: recuerdo, viaje, bonito monumento... Integrar, elaborándolos, el
objeto, la primera imagen del objeto, el acto de reelaborar la primera imagen
con otro medio: eso es el proceso. Disfrutar (eso procura siempre el arte) en
esas transformaciones es el juego que se le propone. Sabiendo que es un
disfrute inacabable tanto porque se pueden conseguir haciendo eternas
reelaboraciones como porque una sola reelaboración puede disfrutarse
eternamente”. | ![]() |
1987 (4-27 Abril) | "Expresso do norte”. Exposición colectiva. |
"Expresso do norte”. Galería Pequeño Formato. Lisboa. | |
1987 (15-31 Xullo) | “A Coruña, vaya valla” (colectiva) |
U.I.M.P. (Universidad Internacional Menéndez Pelayo). | |
1987 (23 Xullo-16 Agosto) | “Desdeño Industrial” (colectiva) |
Sala Durán Loriga, A Coruña. | |
1988 (Primavera) | Luzes de Galiza nº10/11 |
Ilustración de Antón Mouzo para un poema de Rivadulla
Corcón: “Muxía: a cidade do mar no país do vento”. | |
1988 (Agosto) | VIII Bienal Internacional de Arte (Pontevedra) [Catálogo] |
VIII Bienal Internacional de Arte (Pontevedra) [Catálogo] Xunta de Galicia. Deputación de Pontevedra. | ![]() |
1988 (Outubro) | Exposición colectiva “Mencer”. [Catálogo] |
A Coruña. Sala Municipal de Exposicións da Estación
Marítima. | ![]() |
1988 (Decembro) |
(Antón Mouzo, La Voz de Galicia, 28-12-1988) |
“I Concurso-adquisición de pintura galega. Concello de
Carballo”. Das cerca de oitenta pinturas presentadas, obtuveron os
premios as obras de Antón Mouzo, Berta Cácamo, Álvaro González de la Vega y
Cruz Pérez Rubido. O pintor Manuel Facal, un dos membros do xurado, considerou
que a obra de Antón Mouzo era figurativa e moi xoven e fresca, referíndose ao
óleo que representaba a uns nenos xogando nuha praia. | ![]() |
1988 (3-10 Decembro) | Amnistía Internacional. Exposición subasta. |
Sala Municipal de Exposicións, Estación Marítima, A Coruña. | |
1988 (Decembro) | |
Tras o falecemento do seu pai, o 29 de Novembro do 1988, Antón fai o seu primeiro viaxe a Berlín | |
1989 (4-30 Agosto) | 8 Artistes de La Coruña |
“8 Artistes de La Coruña. Correa Corredoira, Facal, Pepe
Galán, Xurxo Gómez-Chao, J.A.S. Martínez de la Colina, Antonio Mouzo, Pedro
Muíño, Quintana Martelo”. Espace Molière. Agde. [Catálogo] Oito artistas coruñeses expuseron 48 pinturas e 7 gravados
(de Manuel Facal) no axuntamento francés de Agde, situado na costa do
Languedoc. A mostra foi organizada polo Centro de Grabado Contemporáneo de A
Coruña, dirixido polo pintor e gravador Doroteo Arnáiz. “Desierto” | ![]() |
1989 (8 Agosto-3 Setembro) | Catálogo da mostra |
“I MOSTRA UNIÓN FENOSA” [Colectiva de escultura e pintura]. Sen título, 200 x 170 cm, acrílico sobre liño belga. | ![]() |
| Catálogo |
“Revisión duna Década” [Exposición colectiva]. Auditorio de
Galicia, Santiago / Casa das Artes e da Historia, Vigo. Convenio cultural dos
concellos de Santiago e Vigo. Obra exposta: “Sen título”. 1987. Acrílico/tea. 205 x 100 cm | |
1990 | Colectiva Galería Obelisco, A Coruña |
1991 (Xaneiro) | Ilustración de A. Mouzo para a portada do exemplar nº 8 de “cadernos da escola dramática galega” |
(“A lición”, drama cómico de Eugène Ionesco). | ![]() |
1991 (Setembro) | “O rostro do tempo” (colectiva de pintura e escultura. Catálogo). Concello de Vigo. |
Obra exposta: “Laberinto fósil”. Técnica mixta sobre lenzo. 200 x 170 cm. Ano 1991. | ![]() |
1991 | Amnistía Internacional. Exposición subasta. |
Casa da Cultura Salvador de Madariaga, A Coruña. | |
1991 (2-15 Decembro) | |
“Mail-Art Erakusketa BIZIKLETA” (Exposición de Mail-Art LA BICICLETA). Obras de arte enviadas por correo. Comisión Municipal de Cultura, Axuntamento de Eibar (Guipúzcoa). | ![]() |
1992 (30 Xaneiro) |
La Voz de Galicia (Cultura) |
Antón Mouzo: A tranquila desolación Unha das primeiras
noticias certas que tiven de Antón Mouzo foi no curso dunha inundación. As augas do río
Pequeno desbordaban polo val de Soneira, agallopaban fóra do curso natural dos
ameneiros, asolagaban os campos do maínzo, anegaban os centeos e agatuñaban por
valados e pontes, improvisaban fervenzas polas pradarías en aba,e, finalmente,
brincaban dos foxos ás estradas con esa atolondrada inocencia que ten a
natureza cando intimida aos humanos. A máquina na que eu viaxaba tivo dificultades
para remontar as augas e chegar a destino. Logo soupen que a esas horas, nun
soto ribeirán de Vimianzo, o pintor Antón Mouzo loitaba por rescatar os seus
lenzos do vómito da treboada. Fóronse as augas
camiño do mar da Costa da Morte pero quedou impresa, trascendida en metáfora, a
escea do creador facendo fronte ao naufraxio da obra e contemplando logo o
pouso do tempo inclemente sobre os lenzos. O milagro das obras pictóricas, cando se acada, ten moito que ver coa fixación dun intre, coa revelación, coa textura das sensacións que non queren esvaírse na nada. Esas obras atinxen a categoría do extraordinario cando falan de por si e tamén de todo aquilo que non se nos mostra, cando, mesmo ao nacer, teñen o musgue do tempo, a pegada dos restos que emergullen do naufraxio. Un sinte con plenitude esta presencia na obra última de Antón Mouzo. Os que valorábamos o seu dominio técnico, asistimos agora engaiolados á descuberta dun camiño intransitado, á descuberta dun latexo activador de suxerencias. O oficio libérase de retóricas, de modismos, e abre sucos artesáns nunha superficie feita con tiras de pel e historia efímera. Pousa a neve nunha paisaxe desolada de papel prensa. Sobre as vísceras dese mundo que dura un día, deita e encarna Mouzo o que é máis propio do ser humano, chamémoslle alma ou nostalxia. E é así que os obxectos fálannos de si mesmos, da súa apariencia, e tamén de todo o que non está, de todo o que invocan, de tempos e mundos que nunca se contarán en papel prensa. A sobriedade destas obras é tamén aparente, coma a luz dun espello. Así como tralo carbón está o lume e tralo lume a árbore e trala árbore a semente e a terra, tamén tralo trazo da silueta, das figuras, dos obxectos e da paisaxe insinuada, é posible reconstruir a perplexidade da mirada humana. A semellanza dun deus, o artista ten o envexable poder de crear mundos. O de Antón Mouzo é o dunha tranquila desolación. Na voráxine das modas, tan persoal aposta adequire a dimensión dunha contrarretórica, dunha saudable e inquedante pescuda. Lonxe de catálogos e de efímeras idolatrías, caladamente, coma un solitario artesán con mente renacentista, traballando as tatuaxes da memoria coas sutilezas do carbón vexetal, explorando melancolías activas nas longas soedades do reloxio de area da Costa da Morte... Ese que reina nese mundo é Antón Mouzo. | ![]() |
1992 (21 Febreiro-5 Abril) | Exposición seleccionados “VI Premio de Escultura PABLO GARGALLO”. |
Palacio de la Aljafería, Zaragoza. | ![]() |
1992 (Verán) | Colectiva “60 IMAXES DUNHA COLECCIÓN”. |
Consellería de Cultura e Deporte, Xunta de Galicia. San Martín Pinario, Santiago de Compostela. Casa de Galicia,
Madrid. | |
1992 (Verán) | Luzes de Galiza nº19-20 |
Oito ilustracións de Antón Mouzo para: “Paisaxes naturais e paisaxes culturais”, de Roxelio Pérez Moreira / “O’Xestal” e “O home a quen o mar chamou á porta da súa casa”, de Manuel O’ Rivas / “Poetas da Costa da Morte”. | ![]() |
1992 (19 Xuño-11 Xullo) | “Melancolía activa”. Exposición individual na Galería Sargadelos de Santiago de Compostela. |
20-6-1992 | El Correo Gallego |
Würzburg, Berlín, Postdam e Galicia, na obra última de Antón Mouzo Lavandeira | ![]() |
1993 | Voces en Compostela. Consorcio da Ciudade de Santiago de Compostela. |
![]() | |
1993 | |
Exposición colectiva “Trazos e Camiños”, itinerante por Galicia. | |
1993 (Agosto) | Exposición individual no Castelo de Vimianzo. |
![]() | |
1993 | Exposición individual no pub “Modus Vivendi”, Santiago de Compostela. |
1994 (5 Marzo) | La Voz de Galicia (p. 42, Soneira): |
![]() | |
1994 (11-30 Marzo) | Exposición individual na galería “Abel Lepina”, Vigo. |
1994 (8 Setembro – 1 Outubro) | Texto do catálogo de Manuel Rivas: |
Exposición individual na galería “Atlántica”, A Coruña. [Ceras]O vixía do segredo A igual que hai un
fío que une o ventre das montañas barreiras de Bergantiños coas formas dos
alfareiros de Buño hai neste último chanzo da obra de Antón Mouzo un íntimo
vencello coa materia. Non son as montañas barreiras pero podían selo, montes
secretos onde aburbullan, como fontes nacedoras, os soños das cores, pois ben
dixo Uxío Novoneyra que en Galicia chove e chove para nós poder soñar. Baixo
aparentes monocromías hai unha interminable primavera. A paisaxe e a atmósfera
xeneran melancolía máis tamén zumegan o seu antídoto, a vontade de estilo, a
imaxinación. Neste caso a
materia son ceras, que despois da colmea, o lagar e o tendal do sol,
encóntranse coas mans en forma de cunca de Antón Mouzo. A natureza é
transformada en pócima, nunha sustancia susceptible de obrar milagres. Na obra
de Mouzo o milagre faise máis evidente porque non se esvai, non é maqueada,
disimulada, a materia orixinaria. Pola contra, un
ten a sensación de que se acentúa no proceso, como se ao facerse arte humana,
ao constituirse en xeoloxía íntima, rexurdira e salientara a súa natureza
básica. E nestas obras non
só se pode ver o que Antón fixo senón o que as abellas soñaron que Antón podía
facer cando ían de flor en flor, da fucsia ao alicroque, do pampullo ao
chuchamel. E tamén pode verse a moenda dos pigmentos e como o pelisco dos dedos
busca a exacta proporción de especias nun prato festivo. Antón Mouzo non só
pintou con estas cores. Creounas. Eu imaxinoo coma un trasno dilixente e
inxenioso, con eses ollos de mago e de moucho, nun obradoiro a carón do río,
entre ameneiros, no val de Soneira, dirixindo toda a operación de producción de
cores, comunicándose coas abellas e graduando a intensidade do sol cun
luzómetro encontrado na misteriosa Cidá de Borneiro, orientando os neboeiros
fisterráns do Mar de Forra cun cataventos fundido en fragua de mimosas de
Somonte. E unha vez que tivo as cores, as súas cores, Antón Mouzo fixo, con todo o dereito, o seu mundo. Pintou un cabalo vermello para agallopar entre lapas. Estoupou o que a materia levaba dentro, os soños quimiorectores que deran lugar a súa propia producción. Quizais unha abella chamábase Rothko, outra Chagall, outra Pollock, outra Lam, ou outra Melancolía. Pero non importa. Antón Mouzo ten xa o inconfundible selo dos que fan algo máis ca pintar un mundo. Crean un mundo. Son vixías dun segredo. | ![]() |
1994 (18 Setembro) |
La Voz de Galicia (p. 44, Arte) |
Cambios en sintonía A través de las
exposiciones que han ido definiendo su trayectoria, la personalidad de Antonio
Mouzo se ha conformado como sintomática de una reflexión sobre el entorno
natural. En su trabajo de la galería Atlántica el uso de la encaústica le sirve
de fundamento para articular una obra en la que el proceso es tan importante
como el resultado, pero al mismo tiempo actúa como clave para adentrarse en un
desarrollo conceptual más profundo y atractivo. Buscar un nexo que
aglutine las propuestas con que Mouzo ha ido identificándose a lo largo de su
trayectoria es hablar de la personalidad de un artista de coherencia dispar,
inductor de cambios, pero que nunca ha rebasado los límites de la lógica de
contrarios. Una definición
bajo la que el espectador ha de conducirse si quiere introducirse en la
realidad del último trabajo de este pintor en la galería Atlántica, en el que a
través de la encaústica –la cera virgen tras un proceso de limpieza pasa a
convertirse en base aglutinante del color que es aplicado posteriormente a
partir de una fuente de calor sobre la superficie- ha buscado dar al resultado
de la obra una valoración paralela al proceso que la ha generado. Pero esto no
significa que la acción primordial que define esta obra sea básicamente un
proceso técnico, ya que esto reduciría el papel de artista al de artesano, al
de actor de una acción que no tiene guión y que sólo gesticula palabras, sino
más bien a una obra en la que la intromisión, la apropiación del
espectador del propio proceso, es el único modo de trascender hacia un mundo de
relectura más compleja. Mouzo nos narra
las referencias de un medio bajo la impronta de un fuerte y decidido
cromatismo, con un emblematismo de elementos, de objetos y sujetos de su
poética, que al igual que la inclusión del cristal o la elección de la materia
o el color del marco tienen igual peso en la lectura final. Para Mouzo el uso
de una materia natural como la cera, del papel reciclado que utiliza en
ocasiones como soporte o la inclusión de paja natural en algunas de sus obras
para aumentar la sensación de volumen y espacio, son medios y fines en si
mismos, narradores de una naturaleza inexistente e imaginaria, deseada,
abstractiva, alejada de la luz gris que envuelve el verdor de su medio y que
abre camino hacia una realidad más compleja de la que es difícil encontrar un
único matiz referencial. Porque en la pintura de Antonio Mouzo esa dispar
coherencia que ha venido aglutinando las propuestas de sus últimos trabajos es
el resultado de algo más que la utilización de materias naturales, de aplicar
procesos artesanales, de pintor alquimista que se nutre de lo que la naturaleza
le ofrece, ya que se convierte a través de su conexión entre el plano de la
realidad exterior y la realidad interior en “el lugar donde encuentro mi mundo,
el lugar en donde estoy”. La obra es, en
definitiva, objeto, convertido en elemento sacral, de contemplación,
preservado por el cristal, por la vitrina, pero también tangible e impactante
para la sensibilidad, ya que ante todo es un elemento usurpador de las visiones
contrariamente coherentes de su sensibilidad. | ![]() |
1995 (mes de Agosto) | Exposición individual |
Exposición individual na galería “Café de Macondo”, A Coruña. | |
1995 (9 Agosto) | La Voz de Galicia |
El pintor soneirán Antón Mouzo expone en La Coruña varios dibujos sobre la Costa da Morte El pintor de
Vimianzo Antón Mouzo Lavandeira expone en La Coruña una serie de dibujos sobre
la Costa da Morte. Una parte de los trabajos fueron publicados recientemente en
el libro titulado Costa da Morte blues. La obra puede
verse en el local denominado Macondo, donde permanecerá durante todo el mes de
agosto. La puesta en escena de los dibujos es muy particular, ya que están
rodeados por objetos que solían pender de las paredes de las cocinas en las
casas de aldea de la comarca. El unto, la
peneira, la ristra de ajos o el olivo bendecido el Domingo de Ramos
forman una combinación perfecta con los trazos que el pintor vimiancés ha
querido presentar en el referido local de la ciudad coruñesa. Según el propio
autor, la presencia de todas estas cosas ha sido tomada como una referencia
poética y como elemento formal de la exposición, que fue instalada a principios
de mes. En estos trabajos,
Antón Mouzo presenta una especie de estampas sobre paisajes y personajes de la
Costa da Morte. Son una especie de reproducción de momentos concretos en la
vida y el entorno físico “do país do río Grande”, donde “os corvos voan cara
Touriñán”. La colección no fue realizada en un momento concreto, sino que está
compuesta por dibujos realizados en instantes diversos e incluso bastante
distanciados en el tiempo. | |
1995 (15 Outubro) | La Voz de Galicia (Soneira-Fisterra) |
![]() | |
1996 (30 Xullo-30 Setembro) | |
Colectiva “Puxando o ar”. Abanicos de pintores galegos
contemporáneos. | |
1997 | Revista “Bravú” nº 4 |
Ilustración para o relato “M.A.R.” de Rafael Lema. | |
1997 (14 Abril-11 Maio) | comentarios de María Luisa Ilarri Junquera |
A Arte Galega na Colección Caixavigo Pintura e escultura galegas dos séculos XIX e XX. Estación Marítima de A Coruña. Cadros de Antón Mouzo na Colección: Son las luces de un paisaje nocturno del que mágicamente el
pintor borra todo lo superfluo para dejar sólo un armazón geométrico construido
con colores. El artista mezcla ceras naturales y pigmentos elaborando
pacientemente la pasta pictórica. Crea sus propios colores y, soñando con
azules y morados nos lleva a fucsias, rojos, anaranjados y amarillos con un
lenguaje sintético que respira incitación y sentimiento. La luz se filtra a través de una arboleda y espejea sobre un
charco formado en el suelo. Lo real y lo imaginario dialogan y se funden a
través de sensaciones visuales. Con gradaciones tonales, y transiciones de
color imperceptibles, nos lleva a un paisaje de manchas y trazos esquemáticos
en un ambiente de delicada evanescencia. El marco de este cuadro, igual que el
de su compañero, fueron hechos por el autor utilizando maderas naturales. | ![]() “Nocturno cidade”, ceras e acrílico/papel, 34 x 49 cm., 1990. ![]() “Sol entre árbores”, ceras e acrílico/papel, 30 x 51 cm., 1990-94. |
1997 (29 Abril) | O Correo Galego. Reportaxe, por Albino Mallo |
Antonio Mouzo encara o futuro como unha busca de novas expresións Para Antonio Mouzo
a expresión artística pode desenvolverse por calquera das vías que lle permitan
ó artista comunicarse co público. Por eso, aínda que comezou pola pintura, tamén
realiza escultura, gravado, instalacións e vídeo porque, segundo di, “estou
aberto a todo o que me dea oportunidade de expresar unha idea, sexa en
situación estática ou en movemento”. No seu estudio da
Coruña, cara ó porto, este home nacido en Vimianzo prepara obras que, de
momento, aínda no teñen un destino definido. Traballa por amor ó que fai e non
pensa no seu futuro destino. Tamén traballa
cunha gran variedade de materiais. “Non me aferro ó tradicional, senón que
busco aquilo que me pide a propia obra. Por exemplo, pintei cadros sobre
sornáis nos que, ás veces, entre as pinceladas asoman as letras impresas como
componentes da obra. Agora estou a facer un bosque no que os troncos das
árbores son auténticas madeiras que vou atopando polo campo. Tamén teño outra
obra que leva follas de árbores, pero nesta ocasión están feitas e recortadas
sobre láminas de metal moi maleable”. No estudio ten un
gran cadro a piques de rematar no que se poden ver milleiros de flores feitas
con masas de pintura, o que lles dá un carácter prácticamente escultórico.
“Dentro da liberdade da miña obra tamén me gusta utilizar estes volumes feitos
con pintura. No principio quixen representar un xardín e decidín que fora unha
visión das flores realizada por unha persoa que as contempla dende arriba, coma
se estíbese levitando. Por iso a perspectiva rompe coas máis tradicionais
normas”. Antonio Mouzo
realizou diversos cursos no Círculo de Bellas Artes de Madrid e en talleres da
Universidad Menéndez y Pelayo e Universidade de Vigo. Comezou a exponer na
Coruña no ano 1975 e dende entón case tódolos anos deu a coñecer algunhas
obras, ben en exposicións individuais ou ben en colectivas, algunhas destas
forra de España. Participou en publicacións como carpetas de gravados, revistas
e portadas e ilustracións de libros, entre eles Costa da Morte Blues de
Manolo Rivas. As súas obras de
gran formato pódense ver en coleccións como as da Xunta de Galicia, Museo de
Belas Artes da Coruña, Banco Exterior de España, Concello de Carballo,
Consorcio de Santiago, Museo Carlos Maside, Caixavigo, así como en centros de
saúde e colexios públicos da Coruña. Para este artista o futuro segue a ser
unha busca de novas expresións e, sobre todo, de comunicación a través das
formas artísticas que poidan cegar a todo o mundo. | volver |